Na czerwonym, cyrkiel złoty, pod nim srebrna dolna połowa koła, jakby kreślona przez ów cyrkiel, po bokach u góry dwie tarcze herbowe srebrne. W klejnocie półpostać gajowego w czerwonej kurcie i kapeluszu, ze złotymi guzikami, trzymającego w prawicy złotą strzelbę, w lewicy zaś srebrny sierp. W lewo przez ramę, zwisająca złota torba. Na szyi złoty krzyż. Dewiza „NULLA SCIENTIA INUTILLIS EST”
Herb własny Wójcikowski, to nie tylko zbiór elementów, które w sposób symboliczny ilustrują członków rodu Wójcikowskich, to również obrazy odnoszące się do tradycji, idei, wartości czy ważnych zasad, które są wspólne dla całej społeczności rodzinnej, a także są odczytywane przez każdego familianta indywidualnie. Swoistą wymową uznawanych wartości życiowych, są elementy konstrukcji godła. Każdy element prezentowanego herbu ma określone znaczenie. Tarcza herbowa ma symbolizować zamiłowanie Fundatora do badania i tworzenia heraldyki. Cyrkiel z półkolem wyobraża jakby rysowaną tarczę herbową, po bokach zaś dwie już gotowe tarcze. Do tego cyrkiel, jako narzędzie geometrii, działu matematyki, może być czytany jako nawiązanie do wykształcenia Fundatora jako matematyka. Klejnot odnosi się do najstarszego znanego przodka Szymona Wójcikowskiego ze wsi Siucice, który początkowo był gajowym w miejscowości Lasocin, następnie zaś uprawiał ziemię w pobliskim Mninie (gmina Słupia Konecka), gdzie mieszkali kolejni antenaci Fundatora, także rolnicy. Gajowemu umieszczono na szyi krzyż, ponieważ dziadek Fundatora Władysław urodzony w Mninie, zmarły w Łodzi, oprócz tego że posiadał ziemię uprawną, ogród i sad, pracował też jako kościelny w tamtejszej parafii. Dewiza odnosi się do faktu, że Fundator lubi chłonąć tzw. wiedzę ogólną z różnych dziedzin i każdą informację uznaje za ciekawą i wartą zapamiętania. Barwy herbu nawiązują do barw herbowych Łodzi, w której mieszka, ale także i polskich barw narodowych. Pierwszym pewnym przodkiem rodziny Wójcikowskich jest Szymon Wójcikowski, urodzony ok. 1795 roku w Siucicach w parafii Skórkowice (obecnie gmina Aleksandrów, powiat piotrkowski). Ponieważ akta ślubu i zgonu Szymona podają różne imiona jego ojca (Walenty albo Franciszek), to właśnie Szymona uznaje się za pierwszego pewnego przodka. Szymon ożenił się w 1820 roku w Siucicach z Moniką Sadło (Sadłuń, Sadłuńska). Występuje w źródłach początkowo jako leśniczy lub gajowy. Między 1824 a 1825 rokiem przeniósł się do Lasocina (obecnie gmina Łopuszno, powiat kielecki), gdzie prawdopodobnie był gajowym przy tamtejszym dworze. Między 1825, a 1828 rokiem osiadł w pobliskim Mninie (obecnie gmina Słupia Konecka, powiat konecki), gdzie początkowo nadal pełnił funkcję leśniczego lasów mnińskich (chyba dworskich), zaś w akcie zgonu z 1869 roku określony został jako wyrobnik. Z miejscowością Mnin związane były następne pokolenia jego potomków. Szymon z Moniką Sadło miał ośmioro dzieci: Małgorzatę (1820-21), Macieja (1823-76), Katarzynę (1823-24), Antoniego (1825-?), Wojciecha (1828-?), Michała (1830-?), Kajetana (1833-1913) i Katarzynę (1836-1843). Antoni Wójcikowski, gospodarz w Mninie, poślubił w 1845 roku Jadwigę Kowalczyk i w 1846 roku miał z nią córkę Mariannę, zaś w 1849 roku miał z nią syna Jana. Jan Wójcikowski określany był jako kolonista. W roku 1874 zawarł małżeństwo z Agnieszką Ociepka i miał z nią dziewięcioro dzieci: Ewę (1875-75), Mariannę (1876-?), Katarzynę (1879-?), Jana (1881-82), Józefa (1882-?), Kazimierza (1885-?), Antoninę (1887-88), Antoniego (1889-1973), Weronikę (1891-?). Najmłodszy syn spośród wymienionych wyżej dziewięciu potomków Jana Wójcikowskiego, Antoni, wziął za żonę Katarzynę Śpielak z Czerwonej Woli. Określany był jako gospodarz w Mninie. Wybudował dom w sąsiedztwie kościoła parafialnego. Antoni Wójcikowski miał cztery córki: Mariannę, Janinę, Kazimierę i Wandę, oraz jednego syna, urodzonego w 1920 roku Władysława Wójcikowskiego. Władysław Wójcikowski pełnił funkcję kościelnego w kościele parafialnym Wniebowzięcia NMP i Św. Tekli w Mninie. Ożenił się z Heleną Skrobisz, z którą miał piątkę dzieci: Jana, Elżbietę i Marka (ur. 1960) oraz dwójkę dzieci zmarłych w niemowlęctwie. Wybudował dom w części wsi zwanej Długim Kątem, zaś w starym domu przy kościele zamieszkała jego siostra Wanda z mężem. Wszyscy potomkowie Władysława przenieśli się do Łodzi gdzie znaleźli zatrudnienie i założyli rodziny. Dom w Mninie przy ul. Długi Kąt został jednak zachowany pełniąc do dzisiaj funkcję domu letniego. Władysław Wójcikowski jako emeryt zamieszkał z córką Elżbietą i zięciem Markiem w Łodzi. Zmarł w 1999 roku. Marek Wójcikowski, z wykształcenia i zawodu technik mechanik ożenił się z Danutą Drabczyk i miał z nią dwóch synów: fundatora herbu Kamila (ur. 1985) i Łukasza (ur. 1996). Kamil Wójcikowski mieszka w Łodzi, ale czuje się silnie związany z Mninem, czyli miejscem pochodzenia przodków. Z wykształcenia matematyk, absolwent Politechniki Łódzkiej, z zawodu analityk, z zamiłowania heraldyk i projektant herbów samorządowych oraz osobistych. Nadzieją Fundatora tego znaku herbowego, jest przekazywanie z pokolenia na pokolenie treści odzwierciedlających duchowy związek potomków z przodkami. Treść zawarta w konstrukcji całego herbu jest świadomym i dobrowolnym przedsięwzięciem, mającym na celu identyfikację i promowanie całego rodu. Ma być również uhonorowaniem wyznawanej dewizy życiowej i jej zapisem w pamięci potomków. Opisana powyżej legenda obrazuje również związki filiacyjne, czyli relację przodek i potomek. W tym aspekcie można ją odczytywać jako tradycję, dziedziczenie, wychowanie, ale także prezentuje się tutaj międzypokoleniowa łączność. Herb ten powinien pozostać w świadomości, tak współczesnych, jak i przyszłych pokoleń, jako symbol dumy, więzi i tradycji rodowej. Interpretacja symboliki zastosowanej w budowie herbu została skonsultowana i zaakceptowana przez komisję heraldyczną Polskiej Roli Herbowej Nova Heroldia. Rejestracji tego znaku herbowego, dokonano dnia 11 czerwca Roku Pańskiego 2024 dla rodziny Wójcikowskich, pod numerem 100624. Intencją Fundatora jest próba przyczynienia się do wzmocnienia więzi w rodzinie oraz kultywowania jej tradycji. Znak ten ma pozostać symbolem tożsamości dla współczesnych i przyszłych pokoleń. Dodatkowe uprawnienia do używania tego znaku herbowego, mogą zostać zastosowane dla innych bezpośrednich potomków najstarszego znanego przodka, Szymona Wójcikowskiego pochodzącego z Siucic w parafii Skórkowice (obecnie gmina Aleksandrów, powiat piotrkowski), po uprzednim dokonaniu zmian godła podstawowego, ustalonych Edyktem zawartym w aneksie do aktu rejestracycjnego.