Tarcza herbowa dzielona w słup, prawa w złotym polu uzbrojony czarny gryf, lewa dzielona dwa razy w pas, o barwach czarno-czerwono-złotych. W 1 złoty młotek złożony trzonkiem z lewa w skos, w 3 tak samo złożony czarny młotek. W klejnocie wyrastająca postać męska, w ubraniu złotym z czerwonymi rękawami, z emblematem czarnego gryfa na piersi, zwrócona w prawo, trzymająca chorągiew złotą z czarnym gryfem. Labry, prawa strona w barwach czarno – złotych, lewa czarno – czerwono – złota. Ród Ellwart swoje korzenie wywodzi z ziemi wejherowskiej na Pomorzu. Jak wskazuje budowa tej nazwy osobowej pierwsi nosiciele tego nazwiska byli prawdopodobnie pochodzenia niemieckiego. Słowo dwuczłonowe składające się z dwóch wyrazów starogermańskich agil i wart czyli schrecken i Wächter, inaczej trwoga (strach) i wartownik czyli wartownik trwogi. Jak doszło do przejęcia tego określenia jako przezwiska i dalej funkcjonowania jako nazwa osobowej, trudno dzisiaj stwierdzić. Nazwa osobowa występująca w różnych wersjach słowotwórczych począwszy od formy podstawowej Agilwart poprzez Egilwert, Eigilwart, Elwart, Eylward, Egilwart, Elwardt, Ellwardt do określenia Ellwart włącznie. Po raz pierwszy w źródłach pisanych tą nazwę osobową odnotowano pod datą 825 roku.W dzisiejszych czasach nosiciele tego nazwiska występują szczególnie często na terenach ziemi pomorskiej. Jednym z przedstawicieli tego rodu jest Marian Henryk Ellwart, który poślubił Barbarę Ellwart z domu Gonciarz. Ze związku tego 26 stycznia 2007 roku narodził się potomek męski Juliusz Albert Ellwart. Fundacji herbu własnego Ellwart dokonano w styczniu roku 2008. Rejestracji w Pierwszej Powszechnej Otwartej Księdze Herbowej Nova Heraldia pod numerem 290208 dokonano na wniosek Mariana Henryka Ellwart. Do używania tego znaku herbowego upoważnieni są wszyscy potomkowie po linii męskiej pochodzący od fundatora herbu, w tym jego synowie, Juliusz Albert Ellwart i Krzysztof Jacek Ellwart.
|